G-Force vs Green Army: een zinderende 1 mei bij de WatDucks

Kersvers Europees kampioen La Gantoise beet haar tanden stuk op een strijdvaardige WatDucks in een absolute topper in de Eredivisie. Een vurige 3-3, zowel op het veld als in de tribunes, die het einde van het seizoen in vuur en vlam zet. En vooral: het supportersfolklore begint zich stilaan te nestelen in het Belgische hockeylandschap.

Dames eerst

De zon scheen gul op de Drève d’Argenteuil en de WatDucks hadden zin in een grootse 1 mei. Het waren de dames die de festiviteiten op gang trokken. Aan de ene kant La Gantoise: onbetwiste leider met 50 punten en vers terug uit Duitsland met EHL-brons. Aan de andere kant jonge, leergierige Waterlose dames — zesde in de stand met 26 punten — die wisten dat het geen wandelingetje zou worden.

Maar de start liep uit op een nachtmerrie voor de thuisploeg. Drie Gentse goals binnen zes minuten — het leek wel een konijn in de koplampen van een vrachtwagen. Toch toonden de Brabantsen karakter. Ondanks drie extra doelpunten van de Buffalo’s, hielden ze zich recht en boden ze weerwerk. Eindscore streng, ja, maar de dames van de Drève lieten zien dat ze willen leren van de besten.

Tussen beide wedstrijden door genoten de supporters van een zeldzaam gezellige sfeer voor Belgische normen: aparte fan zones, kinderanimatie, barbecue, pintjes in de zon… Een echt hockeystival.

Een sportieve én populaire topper

De affiche kon niet beter zijn: Europees kampioen La Gantoise op bezoek bij een stevig derde geklasseerd Waterloo Ducks. Met Braxgata hijgend in de nek — op amper één puntje — stond alles op het spel in deze eindsprint van de herencompetitie. Maar wat er dinsdagmiddag in Waterloo gebeurde, ging veel verder dan een wedstrijd om punten. Dit was prestige. Stijl. En sfeer.

La Gantoise bracht haar beruchte G-Force mee: luid, kleurrijk en perfect opgewarmd na hun Paasfeestje in Nederland. De Ducks konden dan weer rekenen op hun trouwe Green Army, een Brabants supportersleger dat altijd klaarstaat voor de grote momenten. Voor de gelegenheid had de club groots uitgepakt: twee fan zones, entertainment voor families, rook van de grill en pinten in overvloed. Tussen dames en heren in heerste een bijna festivalachtige vibe.

Het is duidelijk: Belgisch hockey ontwikkelt stilaan zijn eigen supporterscultuur. Nog pril, maar groeiende. Met G-Force in Gent, Green Army in Waterloo, D-Side bij de Dragons, en zelfs een heropstanding van de Brusselse “Zwanze Rat” bij Racing. De clubs hebben het begrepen: het spektakel stopt niet na 70 minuten speeltijd.

PC tegen PC: een strijd in spiegelbeeld

Terug naar het veld dan, want ook daar werd het een heerlijk kijkstuk. De WatDucks kwamen achter na een gesanctioneerde strafbal, maar sloegen terug met een perfect uitgevoerde penalty corner. Het antwoord op het brute Gentse overwicht, gedragen door de kracht van Hendrickx en de chirurgische precisie van Tomás Domene. De pc’s bepaalden het ritme van de wedstrijd: tit-for-tat, als een pingpong met kruit.

Uiteindelijk zes doelpunten, allemaal uit stilstaande fases. Zeldzaam op dit niveau, maar het toont hoe scherp beide ploegen daarop getraind zijn. Met 3-3 eindigde de match in een morele zege voor Waterloo, tegen een Gent dat al maanden onaantastbaar lijkt. De druk ligt nu bij de Ducks, die door het gelijkspel Braxgata voor zich moeten dulden. Twee matchen te gaan, zes punten te verdienen. Dragons volgt op vier punten, met nog Namur en Daring (respectievelijk laatste en voorlaatste) op het menu.

Deze 1 mei zou weleens de prelude kunnen zijn van een halve finale… of een revanche in de finale. Want als Gent kan rekenen op Europees palmares en een dodelijke aanval, dan heeft de WatDucks bewezen dat ze op het veld én in de tribune kunnen meespelen.

Een hockeycultuur in opbouw

Meer nog dan de score, toonde deze wedstrijd vooral een kentering. Belgisch hockey begint een ziel te krijgen. Vroeger zaten de tribunes vol ouders, ex-spelers en kenners. Vandaag kleuren trommels, gezangen en vlaggen de sfeer. Het spel krijgt extra pit, spanning, gedeelde emoties. Kinderen verdringen zich aan de rand van het veld voor handtekeningen op hun shirts.

En dat kunnen we alleen maar toejuichen. Want hoewel België al blinkt op internationale velden, bouwt de toekomst van onze sport zich in de lokale beleving. Wordt het supportersfolklore het ontbrekende ingrediënt dat van hockey een groots spektakel maakt in eigen land? Misschien ligt het antwoord net in deze reguliere seizoensmatchen die plots volksfeesten worden.

Wordt vervolgd: een zinderende eindsprint, een strijd om play-offtickets… en tribunes die steeds luider worden.