ONDER DE LOEP : Braxgata – Waterloo Ducks: een overwinning met karakter in de race naar de Top 4

De kraker van het weekend werd gespeeld in Boom, tussen twee kandidaten voor de top 4. In een seizoenseinde waarin elk punt telt, sloegen de Waterloo Ducks hard toe: 2-0 winst op het veld van Braxgata, met stijl, met stevigheid… en met een echte vechtersmentaliteit.

Tegen een Brax dat het moest stellen zonder Loïck Luypaert, slaagden de Ducks erin hun stempel te drukken, de zwakke momenten te beheersen en het verschil te maken dankzij hun gesmeerde collectief. Een waardevolle zege die perfect het zware drieluik inluidt (Brax – Dragons – Gantoise), en bewijst dat deze ploeg er staat wanneer het moet.

1. Een Wat dat je niet kan vastzetten

De eerste helft was eenrichtingsverkeer qua spelcontrole. Elke aanval van Waterloo begon bij hetzelfde duo: Max Van Oost – Tommy Willems. Hun vermogen om onder druk uit te voetballen, de bal te behouden én het spel rustig te verdelen, maakte elke pressingpoging van Brax zo goed als nutteloos.

Willems, in het bijzonder, viel op door vijf tegenstanders te omspelen binnen een mini-oppervlakte, alsof de bal aan zijn stick vastgekleefd zat.

Resultaat: als je ze niet kan vastzetten, onderga je het spel. Luchtballen, shifting naar de flanken, overloads op de lijnen… Wat nam geleidelijk aan de bovenhand. Brax liep de bal niet achterna, maar liet wél het tempo bepalen door Waterloo.

2. Een Braxgata niet zonder oplossingen

Maar Boom gaf zich niet zomaar gewonnen. In fases voelde je dat Brax de sleutel had om de Waalse kluis te kraken. Met een afwisseling van hoge druk en een diep blok rond de cirkel, toonden de mannen van Philippe Goldberg zich tactisch flexibel.

Bij de Watducks was het defensieve plan duidelijk: kanaliseren, controleren, maar de opbouw niet weigeren. Zolang het blok compact bleef, bleef het gevaar beperkt. En toch, meerdere keren wist Brax zich te bevrijden.

In een van de mooiste acties van de match stuurt Wat Brax naar links, maar de back bevrijdt zich onder druk en vindt de lage man. Wegnez zet druk, maar komt te laat, de bal wordt naar rechts verlegd en het hele veld gaat open: snelle aanval, doorbraak op de achterlijn, en een inval in de cirkel. Een patroon dat zich herhaalde, en bewees dat Brax wél iets in de mars had.

3. Een mentaliteit gesmeed voor de eindsprint

Maar deze match werd gewonnen in het hoofd en in de details. De Ducks wisten wat er op het spel stond: een nederlaag, en ze konden zomaar op plaats 7 belanden. En dat zag je in elke houding.

Een strafcorner werd gevierd als een doelpunt, spelers die geen greintje angst toonden, gretigheid in elk duel — zoals een brullende Brieuc Petit al na tien minuten toen hij een corner forceerde. Geen angst, alleen maar goesting. Dit Waterloo is een ploeg die weet wat lijden is, en die zich weet op te trekken aan de grote momenten.

4. Sterke individuen ten dienste van het collectief

Achter die stevigheid schuilen sterke mannen.

Kapitein Max Van Oost, onklopbaar in de duels, loepzuiver in de opbouw, leidde zijn troepen met het voorbeeld.

Simon Vandenbroucke, kalm, solide, leek vastbesloten om niks door te laten. Zoals bij die knappe redding in de slotfase op een loeiharde Brax-kans van dichtbij.

Depelsenaire, onvermoeibaar, balafpakker, en actie-aansteker, werd beloond met een assist bij de 2-0. Een echt symbool: Wat wint niet op geniale flitsen, maar op werk en inzet.

Met deze overwinning zet Waterloo Ducks een grote stap richting play-offs. Ze speelden een complete wedstrijd: defensieve controle, collectieve discipline en vechterskarakter.

Ze toonden dat ze kunnen afzien zonder te panikeren, opbouwen zonder te overhaasten, en toeslaan op het juiste moment.

Een duidelijk signaal naar de concurrentie. De sprint is begonnen, en Waterloo lijkt er klaar voor. Nu bevestigen tegen Dragons en Gantoise — de eindsprint is pas begonnen.