Ken je Maxime Van Oost? Hij werd al vroeg in het hockey ondergedompeld, niet verwonderlijk als je weet dat zijn vader Michel van 1979 tot 1996 deel uitmaakte van de selectie van nationale doelmannen.
Nu volledig gericht op de carrière van zijn zoon en dus regelmatig aanwezig op de tribune tijdens zijn wedstrijden, vonden we bij Backstick het perfecte moment om bijna vijftig jaar sportgeschiedenis te herbeleven.
Michel straalt vriendelijkheid uit. Het is niet gemakkelijk om hem even apart te nemen, want de “hallo's” en “hoi’s” onderbreken snel elk gesprek. Maar eens we een rustig hoekje vonden, overheerst één gevoel: passie. Altijd met een glimlach, vertelt Michel als een wandelende encyclopedie over data en wedstrijdscores zoals alleen een gepassioneerde dat kan.
België liep 20 jaar achter
Maar ook anekdotes en feiten komen naar boven, zoals de dag na de Olympische Spelen van 1976, toen een grote sportfabrikant contact opnam met de federatie om hen te sponsoren. Andere tijden, andere zeden: het antwoord was kort en krachtig, “de spelers zullen nooit reclamezuilen worden, bedankt maar nee bedankt!” Dit was een gemiste kans die onze buren in het noorden en oosten wél grepen, waardoor zij veel sneller vooruitgang boekten dan wij. Op die dag verloor België 20 jaar op onze buren. Natuurlijk is het makkelijk om dat achteraf te beoordelen, maar niet iedereen is een visionair.
Aan de andere kant is Michel niet iemand die wil bekritiseren, en hij haast zich om te zeggen dat bijvoorbeeld Wallonië de eerste was om het leven van topsporters die nog studeerden te vergemakkelijken door hen faciliteiten te bieden die hen toestonden hun diploma's niet te hoeven opofferen.
Coudron, de redder van Belgisch hockey
Het huidige succes en de kwaliteit van het Belgisch hockey kwam pas toen Marc Coudron de situatie rechtzette. Hij zorgde voor de broodnodige financiële middelen om vooruitgang te boeken en zo de successen te behalen die we nu kennen. Hij schreef geschiedenis in het hockey, niet alleen als ongelooflijke speler, maar ook door het nationale niveau te verbeteren tijdens zijn mandaten.
Maar Michel, dat is ook, en misschien vooral, een doelman. Iemand die bereid is zijn lichaam tussen de bal en het doel te plaatsen. Er is iets speciaals aan keepers. Hij zegt zelf: "In het algemeen herkennen we elkaar, we begrijpen elkaar, er is een soort gevoel, moeilijk uit te leggen, maar bij een evenement of een feest zullen we elkaar opzoeken, het is vreemd.”
Hij wijst erop dat er bij het Léo destijds een echte “keepersclub” was. Ongeacht leeftijd of geslacht, van Jean-Marie Buisset tot Xavier Peeters, Boule Henet en Sophie Devignon, ze hoorden er allemaal bij.
En dan is er dat typische van de keeper: hij praat over de bal alsof zij pijn heeft, niet de keeper zelf. Een hele filosofie, die keepers.
Na zijn welverdiende pensioen in 1999 trok Michel in 2008, negen jaar na zijn laatste wedstrijd, nog één keer zijn uitrusting aan voor de Watducks. Door een gebrek aan fitte keepers speelde hij twee cruciale wedstrijden, met een EHL-kwalificatie op het spel. Een wedstrijd tegen Dragons en een tegen Léo, twee topduels. Het laatste belangrijke moment: een bal die hij met zijn stick wegwerkte om een doelpunt te voorkomen. Een mooie manier om het hoofdstuk af te sluiten!
Comentarios